Η Μουσική Αποθήκη
Του Δημήτρη Λαλούμη
Δύο κουβέντες για το έργο και τη σημασία του.
Οι μουσικές σχολές διδάσκουν την τέχνη παραγωγής και συνδυασμού των ήχων. Όμως η μουσική είναι επίσης μία γλώσσα επικοινωνίας, μία κοινωνική δραστηριότητα διότι δημιουργείται από ορχήστρες και απευθύνεται σε πλήθη, μία επιχειρηματική δραστηριότητα και μία κοσμοθεωρία.
Οι μουσικοί, ανάλογα με το όργανο που παίζουν, διαμορφώνουν και ένα αντίστοιχο χαρακτήρα. Οι μουσικοί των οποίων τα όργανα κρατούν το ρυθμό, είναι αυτοί που ενώνουν την μουσική ομάδα ηχητικά, αλλά και παρεΐστικα. Τα δε πρωταγωνιστικά όργανα, είναι συνήθως ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Τα μουσικά όργανα λοιπόν, έχουν και την στερεότυπη προσωπικότητά τους.
Με βάση τα παραπάνω, έχουμε γράψει ένα έργο, όπου η μουσική αποτελεί κοινωνική έκφραση, ενώ συγκρούεται με το χρήμα και την ανθρώπινη πονηρία. Ένα έργο που αποκαλύπτει τη σχέση της μουσικής με την αλήθεια και την ευτυχία. Ένα έργο για την μουσική, με πολλή μουσική.
Απόσπασμα από το έργο
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Θέλω και κάτι άλλο.
ΦΡΟΚΑΛΩ
Τι θέλεις? Εσύ είσαι πλούσιος και τα έχεις όλα.
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ (την κοιτάζει ξαφνιασμένος)
Πλάκα μου κάνεις?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Όχι αλλά για λέγε τι σου λείπει?
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Όχι τι μου λείπει. Τι θέλω. Θέλω οι άνθρωποι να μη μαζεύονται όλοι μαζί. Να μη θέλει ο ένας τον άλλο. Να κοιτάζει ο καθένας την πάρτη του. Αλλιώς, αργά η γρήγορα, θα βρουν αντίδοτο για στο ξόρκι σου.
ΦΡΟΚΑΛΩ
Μα έχω πολλά ξόρκια για τον ατομισμό. Όσα ξόρκια έχω και για τον πλουτισμό.
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Για τον πλουτισμό ξέρω. Όλοι θέλουν να γίνουν πλούσιοι. Ανάθεμα τη Μουσική Αποθήκη που πάει να μου χαλάσει τη σούπα. Για τον ατομισμό τι έχεις?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Πολλά ξόρκια σου λέω. Ανήκουν στην οικογένεια από ξόρκια, που ονομάζω διαίρει και βασίλευε. Πρώτο είναι το Νάδα.
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Τι είναι το νάδα?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Είναι η πρώτη και τελευταία συλλαβή, από το «Να του ψοφήσει η γίδα».
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Τι κάνει αυτό?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Είναι το ξόρκι της ζήλιας. Ο ένας άνθρωπος θέλει το κακό του άλλου, για να είναι αυτός καλύτερος. Έτσι ο ένας μισεί τον άλλον.
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Ά. Καλό δείχνει. Άλλο?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Έχω – κι αυτό πολύ καλό – το ξόρκι «φταίνε πάντα οι άλλοι».
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Αυτό τι κάνει?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Άμα φταίνε οι άλλοι για το δικό μου πρόβλημα, τότε δεν τους χωνεύω. Κι άμα δεν τους χωνεύω, δεν τους συναντάω να κάνουμε παρεϊτσες.
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Καλό. Έχεις κι άλλο?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Πολλά σου λέω. Ένα φοβερό είναι το ξόρκι του φόβου. Το λέω «υπάρχουν και χειρότερα».
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Δηλαδή?
ΦΡΟΚΑΛΩ
Ρε αφεντικό… Συγνώμη. ΑΑΑφεντικό…
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Α μπράβο.
ΦΡΟΚΑΛΩ (συνεχίζει)
Όταν οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα έρθουν καταστροφές, δε μαζεύονται ν’ ακούσουν μουσική, να χορέψουν και να γλεντήσουν. Κλείνονται στο καβούκι τους και δεν ανοίγουν την πόρτα τους σε κανένα.
ΦΡΑΓΚΟΦΟΝ
Μπράβο Τιβή. Τα ξόρκια σου είναι απίθανα. Μόνο πρόσεξε μη μου ρίξεις κι μένα κάνα ξόρκι, γιατί την έβαψες.
ΦΡΟΚΑΛΩ (κάνει υπόκλιση)
Μα τι λές ΑΑΑφεντικό. Τολμάω εγώ τέτοιο πράγμα? Εγώ είμαι δούλα σου. Άνθρωπός σου. Το δεξί σου χέρι. Είναι δυνατόν?
Στρέφεται στο κοινό.
Τούχω ρίξει ξόρκια….. Ξόρκια και ξόρκια και ξόρκια… Ακούς εκεί ΑΑΑφεντικό? Χα. Το αφεντικό δεν είναι αυτός, αλλά εγώ. Και σε 400 – 500 χρονάκια θα το μάθει κι εκείνος….
Λίγα τραγούδια από το έργο
Τέμπος Φλάμ και Φρεντ Αρπέζ
Η μάγισσα Τιβί
Το τραγούδι της Αποθήκης
